[REVIEW] Lantern (Steam)

Lantern kun je spelen, al je je onrustig voelt

In Lantern bestuur je een lantaarn waarbij het de bedoeling is om een kleurloze wereld weer van licht te voorzien door je licht over de spelwereld te laten schijnen. Terwijl je je Lantaarn door de spelwereld laat zweven kleuren onderdelen als huizen, bomen, schepen en bruggen weer mooi op, waardoor je een lelijk grijze vlakte binnen no-time op prachtige wijze van kleur voorziet.

Knap staaltje storytelling
Je wordt al vanaf het begin het spel getrokken door een knap staaltje storytelling. Zonder dat er ook maar een woord wordt gesproken, begrijp je per direct wat er gaande is. Met een rustgevend muziekje op de achtergrond zie je verschillende stilstaande beelden op een prachtige manier een verhaal vertellen waar je kleur aanbrengt voor de liefde van een vrouw. Ook wanneer het spel start sluit de gameplay hier moeiteloos bij aan. De besturing en wat je moet doen zijn via een tutorial per direct duidelijk verhaalt, zonder dat hier een woord aan uitleg aan te pas komt. Alles gebeurt met beeld en met zo hier en daar een rinkelend belletje als zijnde geluid. Er opent een spelwereld vol potentie.

De lantaarn vliegt rustig richting de grijze kleurloze verte

Kleuren
Met je gedachten op nul zweef je met je lantaarn door deze spelwereld, om deze van licht te voorzien. Waar je ook kijkt, op een gegeven moment ziet Lantern er prachtig uit. Een kleurrijke wereld gaat voor je open en alhoewel de spelwereld soms wat hoekig in elkaar zit (neem bijvoorbeeld de bomen die zijn opgebouwd uit verschillende hoekige samengesmolten vormen) oogt het allemaal prima. De spelwereld voelt op geen enkel moment leeg. Zo is er overal wel iets om te zien: huizen, dalen, hekjes, bomen, water, een grote oceaan. Wat je ook ziet: uiteindelijk ziet alles er prachtig verlicht uit.

Het doel
In het begin is het dan ook enorm interessant om te zien hoe de grijze wereld beetje bij beetje weer van een beetje licht wordt voorzien. Het geeft een geweldig gevoel om te zien hoe een eerst grijs pad, nu een prachtig bospad word. Zo is het prachtig hoe de natuur weer opbloeit: gras wordt weer groen en je ziet bomen verschijnen. Desalniettemin voelt het ergens raar. Op den duur begint al die pracht namelijk toch wel te vervelen. Ja, je hebt een doel: de wereld van kleur voorzien, maar er lijkt maar geen einde in zicht. Ondertussen zweef je maar wat verdwaalt rond, van de ene naar het andere nog niet van licht voorziene gebied, zonder ook maar het gevoel te hebben op enige manier beloond te worden.

De wereld is niet mooi, maar je kunt hem mooier kleuren?

Relaxed
Lantern is dan ook niet echt een spel wat je speelt om echt voldoening uit te halen. Het is meer een spel dat je speelt als je zen wilt worden. Met een rustgevende muziek op de achtergrond en gedachten op nul kun je namelijk even afleiding zoeken in dit spel als je bijvoorbeeld net een drukke onrustige dag achter de rug hebt gehad. Ergens voelt het spel dan ook niet echt als een spel zoals wij dit klassiek kennen: met een begin en een einde. Eerder voelt het als een therapie: het vinden van je innerlijke rust. Dit is echter toch een heel andere manier om tegen een spel aan te kijken, waardoor Lantern zeker niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Ik gok dan ook niet dat het echt een succes zal worden.

Conclusie
Het concept achter Lantern zit leuk in elkaar. Het is een rustgevend spel dat je na een stresvolle dag bijvoorbeeld even op kunt zetten om tot rust te komen. Het is mooi hoe langzaam een wereld vol kleur zich opent. Daarentegen is er één ding wat minder mooi is aan het spel: het mist een duidelijk doel. Je kan wel doorgaan met het schijnen van je licht over die mooie spelwereld, op een gegeven moment gaat het vervelen. Je hebt niet het idee beloond te worden voor je daden. Je dwaalt maar wat rond.

2.5/5